معماری یک ابزار ماورایی است ، معماری یک مفهوم است در یک بستر ، که بوسیله آن اثری به دست توانای معمار هنرمند خلق میشود برای پز دادن ، برای ابراز وجود کردن ، برای قدرت به رخ کشیدن و برای از این قبیل " ترین ها " ، " شکوهمند ترین " ، " عظیم ترین " .... و در نهایت رسیدن به قله پیشرفت علم و تکنولوژی ، چون برای خلق یک اثری که قابلیت های " پز" و " به رخ کشیدن " و" ترین ها " دار شدن را داشته باشد به ابزار و علم و فناوری و تکنولوژی نوین و پول و سرمایه هنگفت نیاز دارد که بایستی مهیا شود و " همه اسباب بزرگی همه آماده شوند". برای همین خاطر است که در خلق یک اثر جاویدان به یک بستر چندین ساله و یک بستر پر پول و یک خواهنده و سفرش دهنده دانا و توانا و ریشه دارنیازاست. تا مثلا مسجد شیخ لطف الله اصفهان شود که تاکنون بیش از چهارصد سال با صلابت و استواری به تمام دنیا فخر میفروشد و ما هنوز با آن " پز " میدهیم.

این ابزار ماورایی دست همه کس نیست ، همه جا نیست ، همه نمیتوانند از آن استفاده کنند . ولی مصنوع ساخت این ابزار ماورایی قابل دیدن برای عموم است ، قابل آه کشیدن و آرزو کردن برای دیگران است ، یک اصل انکار ناپذیر و مشهود قدرت معنوی و هنری جاویدان است ، یک اثر گرانبهاست ، بله یک اثر جاویدان است.

بله معماری یک ابزار ماورایی است ، یک مفهوم است در یک بستر.

قدیما در همه جای دنیا اعیان و اشرافی بودند ، اینها از سایر مردم متمایز بودند و درثروتشان و نحوه زندگی کردن و رفتار و منش و خوراک و پوشاک شان ، این وجوه تمایز کاملا مشهود بود و بین اینها رقابت هایی سخت وجود داشت و به قول خودمون چشم و هم چشمی شدیدی با هم داشتند.آنها که از قشر اعیان و اشراف بودند و این رقابت ها را با هم داشتند که کاری نداریم ولی عده ای دیگر بودند که از آن قشر نبودند و میخواستند ادعا کنند که جزو اعیان و اشراف هستند و توانایی و ثروت و زورشان هم نمیرسید ، با انجام یک سری ظاهر سازی مثلا با تهیه وخرید اصل یا بدل بفرض کفش و کلاه و لباس مثل فلان اعیان واشراف ، ادای ظاهری آنها را در می آوردند تا ثابت کنند که مثل اونها هستند.